Over scheiden, midlifecrisis & jezelf terug willen vinden

Wat moeten we doen, wanneer onze partner aan de relatie twijfelt of uit de relatie wil stappen, omdat hij of zij zichzelf terug wil vinden?

Wat moeten we doen, wanneer na 20 jaar samen te zijn geweest, onze partner opeens beseft dat de relatie of zelfs het leven niet draaide om authenticiteit, maar om iets waarvan hij/zij dacht dat het van hem/haar werd verwacht?

En omdat hij/zij zich dit nu realiseert, kan hij of zij niet wachten om alles om zich heen los te laten. Wat soms zo ver kan gaan dat hij/zij zelfs de baan, vrienden, familie en ook de eigen partner wil opgeven.  

Hij/zij realiseert zich dat hij/zij moe is van het ophouden van de façade van het niet zichzelf kunnen zijn. Hij/zij wordt wakker. Misschien zelfs verliefd – op een ander. En hij of zij kan dingen gaan zeggen zoals: bij deze nieuwe persoon heb ik iets gevoeld, wat ik bij mijn partner nog nooit heb beleefd.

Maar als dit jouw man of vrouw is – dan sta je machteloos. Vooral wanneer je partner zegt: ‘Wat ik met jou heb – is niet wat ik wil.’
 
Daarom stel ik deze vraag: 

Als we naar onszelf moeten zoeken, waarom moeten we daar dan eigenlijk naar zoeken? Wat is er gebeurd? Hoe verliezen we onszelf en waarom kan het zo moeilijk zijn om het contact met onszelf weer terug te vinden?

Wat zit ons in de weg om in contact met onszelf te blijven? Want we hebben duidelijk wat tijd in connectie met onszelf doorgebracht. Omdat de zin het zelf al zegt: terugvinden. Dus er is iets kwijtgeraakt. Met andere woorden – ooit is het wel in ons leven geweest.

Het brein doet alleen dingen die lonen. In ieder geval op de korte termijn. En als we het contact met onszelf verliezen, dan was ‘jezelf zijn’ kennelijk te pijnlijk. Ons lijf, systeem en het brein werden beloond door onze ziel te bedekken met tientallen zo niet honderden lagen van huid.

Weerstand, of met andere woorden gesloten zijn voor jezelf, is een coping mechanisme, om met onze emoties te kunnen dealen

Dit betekent niet noodzakelijk dat onze ouders monsters waren. Maar er is iets gebeurd wat het proces getriggerd heeft. Disconnectie met jezelf kan alleen plaatsvinden, wanneer het te pijnlijk is om jezelf te zijn.

Iedereen wordt als zichzelf geboren. Maar in het proces van opgroeien verliezen we het contact met ‘jezelf zijn’. Niet omdat we iets niet goed doen en niet omdat we fout zijn, maar omdat we ons genoodzaakt voelen om ons aan te passen. Wat leidt tot het contact met jezelf verliezen.

Wanneer het te pijnlijk wordt om je bewust te zijn van je eigen gevoelens en die uit te dragen, dan is het alternatief – iets worden wat we niet zijn

We leren dealen met de omgeving door patronen in onszelf te ontwikkelen, die ons de liefde zullen geven, die we in eerste instantie hebben gemist. En omdat het zo langzaam gebeurt en we onszelf slechts heel langzaam aanpassen, geloven we op een gegeven moment dat we de aanpassing zijn. We beginnen te geloven dat we de disconnectie zijn.

Waarom zoveel koppels uit elkaar gaan? Een van de grote oorzaken is: omdat adaptatie – de disconnectie – een ziekte van deze tijd is. We weten zo veel dingen, maar we weten niet wie we zijn. Wij zijn onszelf kwijt.

Onze adaptatie wordt op een gegeven moment een last voor ons

Omdat adaptatie zich vertaalt in afscheiding, niet alleen van jezelf, maar ook van je lijf, je hart, je intuïtie, van de liefde die je voelt – voor jezelf of anderen – van de wereld om je heen en van het heelal, als je wilt.

Sterker nog, we leven in een maatschappij die vervreemding stimuleert en goedkeurt. We leven in een tijd die het ‘valse zelf’ waardeert. Waarbij we voor iedereen beschikbaar blijven, behalve voor onszelf of onze dierbaren.

De moderne, kapitalistische economie is afhankelijk van jouw niet in contact staan met jezelf. Anders zou je veel dingen niet nodig hebben of er op zijn minst niet aan gehecht zijn.

Wanneer we ons realiseren dat we een last dragen, dan willen we vrij worden (scheiden?)

We worden dapper. We durven ons niet meer aan het systeem te conformeren. We durven naar onszelf te luisteren.

En dit is wat mijn cliënten over zichzelf of over hun partner kunnen zeggen. ‘Ik voel me nu een held. Ik voel me nu dapper.’ / ‘Hij/Zij voelt zich nu een held. Hij/Zij voelt zich nu dapper.’

En bij wakker worden is de eerste respons ‘nee’. Dit Nee, dat we zo lang hebben gecensureerd, durven we nu eindelijk uit te spreken. En als een klein kind, dat net een nieuw woord heeft geleerd, gaan we het op ieder onderwerp toepassen.

Terwijl in werkelijkheid dit Nee om een nieuw niveau van dapper zijn vraagt. Waarbij we naar onze partner durven te kijken en zien dat hij of zij, net als wij, dezelfde behoeften heeft. Waarbij we de liefde samen durven te beleven, niet vanuit de plek van moeten of afhankelijk zijn, maar vanuit de plek van willen. 

Waarbij we onze partner niet als de schuldige zien voor hoe we zijn, of hoe we waren, maar als een persoon die we ooit hebben uitgekozen om het ‘valse zelf’ in stand te houden. Door dit in te zien en door het beter te doen, krijgen we de vrijheid om ervoor te kiezen dit destructieve patroon in ons te stoppen. En het niet aan de volgende generatie door te geven.

De reden waarom jij je partner (of andersom) op dat moment los zou willen laten, is omdat de oude pijn weer zichtbaar wordt, wanneer je in contact met jezelf komt

En door bij onze partner weg te gaan, hollen we weer weg van de pijn. Maar wat je ook voelt, de remedie is naar de pijn toe te gaan. De pijn voelen en stoppen met de pijn te willen onderdrukken. Want onderdrukken is wat het ‘valse zelf’ creëert.

Wanneer een ‘vals zelf’ een partner kiest, kunnen we hem of haar bij het wakker worden gaan associëren met het systeem dat in het verre verleden ervoor heeft gezorgd dat we onszelf kwijt zijn geraakt. Terwijl in werkelijkheid wellicht ook zij, net als wij, een stukje van zichzelf hebben verloren. En ook zij, net als wij, de liefde, connectie en verbondenheid terug willen.

Mijn cliënten zeggen vaak dat ze hun nieuwe geliefde (indien ze op een nieuwe persoon verliefd zijn geworden) als de bron van al het moois van wat ze nu beleven, zien. ‘… Bij hem of haar kan ik eindelijk mijzelf zijn. Dankzij hem/haar kan ik mijzelf nu een vrouw/man voelen. Bij hem/haar heb ik gevoelens ontdekt, die ik bij mijn partner nooit heb gehad.’ Terwijl in werkelijkheid zijzelf de bron zijn, niet de ander. Met één verschil, bij de nieuwe persoon durven ze nu zichzelf te zijn.

Tot slot

Ik ben geen voorstander van het ruilen van de ene relatie voor de andere, wanneer we deze verschuivingen in onze ziel meemaken. Net zoals mensen die een grote ziekte hebben overleefd, kunnen dingen zeggen zoals: ‘Deze ziekte is het beste wat me ooit is overkomen. Mijn ziekte was een wake-up call en heeft mij veel over mijzelf geleerd.’

Ik propagandeer niet om ziek te worden om te kunnen leren, maar een crisis is een kans voor groei. Een bekende van mij die een heftige ziekte achter de rug had, zei een keer: ‘Als ik een nieuw lijf had gekregen, had ik nooit de diepste lessen gekregen. Ik ben dankbaar dat ik mijn lijf uit deze crisis heb mogen halen.’

Indien je partner, net als jij, is toegewijd aan groei, dan is de kans groot dat jullie elkaars beste leraren zullen zijn in hoe jullie de beschermlagen los kunnen laten en werkelijk jezelf kunnen worden.